Hongkong, 1962 r. Uchodźcy z Szanghaju, którzy z nadzieją na lepsze życie licznie przybywają do tej brytyjskiej kolonii, wynajmują każdy, nawet najbardziej obskurny kąt. Wyizolowani, a jednocześnie podlegający nieustannej kontroli sąsiadów, przybysze żyją w zamkniętych społecznościach, tłocząc się w ciasnych pomieszczeniach, zarówno w domach jak i w miejscach pracy. Pewnego dnia do sąsiadujących ze sobą dwóch klitek w jednym z takich przepełnionych domów wprowadzają się równocześnie - sekretarka Su Chan (Maggie Cheung) z mężem i redaktor jednej z gazet Chow Mo-Wan (Tony Leung) z żoną. Żona Chow z powodu obowiązków służbowych często przebywa poza domem. Mąż Su od dłuższego czasu jest podróży służbowej. Kolejne dni w tym ludzkim "mrowisku", których rytm wyznacza jedynie praca, są jałowe i nudne.

Monotonnia życia, powtarzalność codziennych zachowań i gestów oraz ciągła nieobecność partnerów sprawia, że Su i Chow czują się coraz bardziej osamotnieni. Ich wyobcowanie podkreśla w filmie nawet ich wygląd. Na tle przygnębiających, bezstylowych wnętrz i rozgadanych sąsiadów, eleganccy, zadbani i milczący sprawiają wrażenie jakby przybyli z innego świata. Chow nie rozstaje się z garniturem, krawatem i białą koszulą, a piękną Su o ciągle nienagannej fryzurze cały czas widzimy w szpilkach i dopasowanych do jej wspaniałej figury "sztywnych", niemal identycznych sukienkach ze stójką, które różnią się jedynie kolorami i wzorami.

Życie obok siebie nieustannie zmusza bohaterów do przypadkowych spotkań w korytarzu, na schodach. Mijając się zachowują jednak uprzejmy dystans. W końcu pomiędzy Su i Chow powstaje delikatna - choć prawie pozbawiona werbalnego kontaktu - więź. Przełomem staje się odkrycie, że ich ciągle nieobecni współmałżonkowie mają ze sobą romans. Spędzają ze sobą coraz więcej czasu - razem słuchając muzyki, razem jedząc i razem milcząc. W końcu także razem pracując, gdyż Chow prosi Su o pomoc przy pisaniu kolejnych odcinków opowieści i pijanym mistrzu kung fu.

Spotkania Su i Chow stają się swego rodzaju terapią. Tych dwoje zdradzonych, upokorzonych, wrażliwych i nieśmiałych ludzi łączy ból. Znajdują w sobie wzajemne oparcie i zrozumienie, darzą zaufaniem, szacunkiem i przyjaźnią, obdarzają czułością i pełnym delikatności zainteresowaniem. Dają sobie wszystko to, czego brakowało w ich małżeństwach. Jednak - niewątpliwie cierpiąc - starają się nie przekroczyć granicy, jaką wyznaczyli swemu związkowi. Nie chcą być tacy jak oni. Czy uda im się wytrwać w tym niełatwym postanowieniu i uchronić przed banałem romansu? Czy może wykorzystają daną im szansę na prawdziwą miłość, której oboje pragną? Czy ta miłość w ogóle jest możliwa?

Hongkong 1962. Para głównych bohaterów wynajmuje mieszkanie w tej samej kamienicy. Oboje czują się osamotnieni, ponieważ ich współmałżonkowie są ciągle nieobecni. Zaczynają spędzać ze sobą coraz więcej czasu…

Spragnieni miłości to zmysłowa opowieść o niespełnionym uczuciu i pożądaniu, którego nie można zaspokoić. Reżyser ledwo sugeruje, że między bohaterami rodzi się namiętność. Film pełen jest subtelnych niedomówień, co zmusza widza, aby sam dopowiadał sobie historię. Nie ma tu dosłowności, są tylko przelotne spojrzenia, dotyk dłoni, niewypowiedziane pragnienia. Film rozgrywa się w półmrokach - na pogrążonych w deszczu ulicach, w zaciemnionych wnętrzach taksówek i ciasnych pokojach czynszowych kamienic. Przeważają welwetowe czernie i głębokie czerwienie. Kar-Wai ogranicza przestrzeń, filmując bohaterów w bliskich planach. Ruch kamery, która koncentruje się na twarzach aktorów jest minimalny. Dzięki temu tęsknota bohaterów za miłością staje się bardziej namacalna, a poczucie niespełnienia i smutku - jeszcze silniejsze. W Spragnionych miłości pobrzmiewa romantyczny fatalizm. Reżyser opowiada o niezrealizowanych marzeniach i zaprzepaszczonych szansach.

Hongkong, skąpany w złotym świetle lata 60. Chow Mo-Wan i Su Li-Zhen mieszkają w sąsiadujących ze sobą wynajętych mieszkaniach. Idealnie uczesany dziennikarz i elegancka sekretarka w perfekcyjnie skrojonych sukienkach wymieniają na schodach zdawkowe uprzejmości. Do czasu, gdy nie odkryją, że ich małżonków połączył romans. Milczące porozumienie stanie się podłożem relacji, która w tym miejscu i w tym czasie nie powinna była się wydarzyć.